Buraya bu tür yazılar yazmam genelde ama az önce hasta halimden ötürü kafamı kaldıramadığım, enerjimin tükenmişliği içinde bir haber aldım ki sormayın!… Bu haberi kaç gündür bekliyordum aslında ama gerçekten bana çok özür dileyerek söyleyeceğim ama bu kadar da “yuh” dedirteceğini tahmin etmemiştim.

Çok kısa ve öz anlatacağım…

Bir gebem var, aslında vardı diyebilirim. Doktoru 29 haftada bebeğine gelişim geriliği teşhisi koydu ve dinlen-gezme-fazla hareket etme dedi.
Bir hamile bu durumda ne yapar, tabi ki doktorunu dinler. Yoga planları vardı, iptal etti. Normalde İstanbul dışında yaşıyor, aylık takipler için buraya geliyordu.  Evine dönmedi, İstanbul’ da annesini yanında kaldı. 36-37. haftasında tanıştık biz, çalışmaya başladık. Fakat doktoru her haftalık ziyaretinde, “bu bebek erken gelecek, hatta bu şekilde kilo almamaya devam ederse, alırım” demişti. Her hafta almaya niyetlendi, sonra vazgeçti. Hatta çatı muayenesinde gebeme öyle bir moral verdi ki, “sen şahane bir şekilde normal doğurursun, hiç problem yok” demeye başladı. Sonra vajina kültürü yapmam lazım, bakteri varsa vajinal doğuma izin veremem dedi. Kontrollerde bir hafta her şey normal, diğer hafta her şey anormale dönüyordu ki en sonunda “bebeği alalım, dışarıda daha iyi büyür” diye kararını verdi. Hamilem de doktorun karar vereceği sezaryen günün bekledi ve tam anestezi istediği için doula desteğini de almamaya karar verdi. Bu arada doktor dediği gibi hemen bebeği almadı. Günler günleri kovaladı. Doktor tatile çıkacağı zamanı bekledi. Derken doktor için uygun vakit geldiğinde, bebeği aldı. Bebek kaç kilo doğdu biliyor musunuz? 3.300kg. Evet yanlış yazmıyorum, olması gereken kiloda.

Sonuç;

Anne iyi, bebek iyi. Anne her ne vajinal doğum yapmayı çok istedi. Bu yönde hazırlıklar yaptı, bir doula ile çalıştı. Ama doktorunun söylediklerine ve teşhisine karşın da kendini durumu gereği sezaryen doğuma hazırladı. Onun için önemli olan doğal olarak bebeğinin sağlığı idi. Anne iyi, bebek iyi. Doğum şeklinden tatmin mi, bilemiyorum. (?)

Peki doktor niyetini nasıl anlamak gerekli?
İşte burada biraz sinirim, kızgınlığım içimdeki yargıç sesi susmuyor.
En çok da 29. haftadan beri “bebeğin kilo almıyor” diye hamileyi ağlatmasına kızıyorum. (!)
Seyahate gideceği için sezaryen yaptığına kızdık mı, evet ama şaşırdık mı?  (!)
Vajinal doğum için bakteri muhabbetine şaşırdık mı, hayır (!)

Bu bebeği kilo almıyor diye, daha erken vakitte almayı düşündü bir de (!)

Bugün böyle bir hal içindeyim işte, hasta, üzgün, kızgın…. Ama aynı zamanda sevinçli, Ada Bebek annesinin, babasının kucağında artık.