Gün 9. Bir kafedesiniz, başınızı kaldırdınız ki kimi göresiniz! “Kimi” kısmı size kalmış, buyrun yazıda anlatın.

Önce düşündüm kimi görmek isterim diye. Tam yazacaktım, erteledim yazma işini. Kızımla dışarı çıkmam gerekti. Bir kaç işimiz vardı, fuar öncesi hazırlıklar,  onları hallettik beraber. Sonra akşam vakti yani biraz önce oturdum, düşündüm kimi görsem kafede? Hayal değil mi, illa şimdi zaman olması gerekmiyor değil mi? Ben de başladım hayali kurmaya….

Derin ile sık gittiğimiz, sevdiğim bir kafede oturmuş, naneli limonatamı içiyorum. Kitabımı okuyorum…  Havada hafif bir ılık rüzgar var.
Kızımı düşünüyorum, nasıl da heyecanlı idi dün gece. Bütün final sınavlarının bitmişliğinin hafifliğini taşıyordu. Üniversiteden mezun olması şerefi ile dün gece çok güzel yemekli bir kutlama yapmıştık ailecek. Gelecek üzerine yaptığı planları paylaştı bizimle. Bir iş teklifi almıştı, ancak eğitimine yüksek lisans olarak devam etmek istiyordu hem de yurt dışında. Ondan bir süre ayrı kalmanın nasıl bir şey olduğunu düşündüm durdum tüm gece. Yapacak bir şey yok, başa gelen çekilir. Önemli olan onun mutluluğu. daha küçük yaşlarda iken bile bir çok kararı kendisine bırakmadık mı? Hatırlıyorum da, yemek yemesi için hiç zorlamazdım Derin’i. Tabağında daha yemek olduğu halde, doydum dediğinde, peki derdim. Zorlamanın bir anlamı yoktu. Ben doyunca daha fazla yiyebiliyor muyum, hayır. Onun midesi ile benim miden arasında fark var mı? Yok. Doldu mu, almıyor işte fazlasını. Kendi karar vermez miydi dışarıya bile çıkarken ne giyeceğine.. Eh şimdi gelmiş bu yaşa, desteklemekten ve saygı duymaktan başka çare yok. Yanındayım kızım, her zaman her koşulda. Mantık çerçevesinde olduğun sürece tabi. -Hoş kimin mantığına göre olacak bu kısmı şimdi düşünemeyeceğim 🙂 –
Ben tam da ayrılık nasıl olur diye kendi kendime dert yanarken bir de baktım ki karşımda Derin duruyor… Dün gece ki endişeli halimden anlamış burada kendimi dinlediğimi…

“Haydi” dedi. “Eğlenceli bir şey yapalım” dedi.
Ben de “haydi, mezuniyet için kıyafet bakmaya gidelim” dedim…

Ne hayal olmuş ayol, okurken gözlerim doldu 🙁