“Rahatla, nefes al, toprağı hisset ve hiç bir şey yapma.”

Bugünlerde tam bu durumdayım: rahatlayıp, nefes alıp, toprağı hissetmek istiyorum ve hiç bir şey yapmak istemiyorum. Ama başaramıyorum. Hâlbuki bahar mevsimi geldi değil mi? Mutlu olmak için bir neden. Yaşasın bahar geldi diye sevinmedim henüz.

Kış mevsimi çok şükür hastalıksız geçirdik, ancak bahar geldi; ay içinde iki defa grip mikrobu evimizin kapısını çaldı. Kızım ateş ölçerde ilk defa kırk dereceyi gördü. Eskiden önce büyükler hasta olurdu, sonra çocuklar. Şimdi tam tersi oluyor. Çocuklu evde de çocuk hasta oldu mu, o ev evlikten çıkıyor valla. Öncelikleriniz değişiyor. Anne, baba için yemek pişmiyor, çamaşırlar birikiyor. Yapılacak işler erteleniyor. Uyku deseniz, onun ne olduğunu unutuyorsunuz. Bedeninizin uykusuzluğa ve açlığa dayanıklılığına hayret ediyorsunuz. Ama hep şunu derim, ateş düştüğü yeri yakar. Ne acılar, hastalıklar var evlerden çıkamıyor. Herkese acil şifalar dilemekten başka şansımız, dua etmekten başka çaremiz yok maalesef.

Hasta olduğuna ayrı üzülüyorsun, hasta iken yemek yememesini ayrı dert ediyorsun. Ateşimiz ara ara çıkıyor, bazen ilaçsız iniyor ama bazen inmiyor. Boğaz enfeksiyonu, ateş, bir de ishal eklendi dünden beri… Virüsün bir özelliği imiş. Ay nasıl bir virüs bu?
Özetle bahara hoş geldin diyemiyorum. Tek dileğim kızım eski sağlığa kavuşsun…

Gelelim hiç bir şey yapmak istememeye, sanırım bahar tembelliği beni vurdu. Nisan ayı benim için çok önemli bir hal oldu ben istemeden. Bu ay neler yok ki, doula kursum bitti. Önümde büyük ve önemli gördüğümüz bir projenin bir sunumu var, kongre var, iki tane doğum bekliyorum. Yeni açılan doula kursunda hocama yardım ediyorum, asistanlık gibi bir şey ama tam değil aslında özetinde bir doula & mentor ilişkisi. Yok yok anlayacağınız. Ancak hastalık eklenince her şey önceliğini kaybediyor, ama hala doğum bekliyorum  Neyse az önce gene kızımın ateşi düştü, bakalım yarın nasıl bir gün olacak bize? sizin gününüz güzel olsun, sevgiler…