Annelik hüznü yani doğumdan sonra ruh hali bozuklukları annelerin %80’inde görülür. Bu hüzünlü hal genellikle ilk haftada başlar ve birkaç hafta sürer.

Bu süre zarfında ne hissedersiniz?

– Sebepsiz yere ağlama
– Kendini yoğun baskı altında hissetme
– Kontrol kaybı duygusu
– Yorgun, endişeli veya üzgün hissetme
– Kendine güvensizlik

Bu hisler lohusalığın olmazsa olmazları sanırım ve maalesef bu hüzünlü hal bir haftadan uzun sürüyor. Hatta kimi anneler 40 gün bile yaşayabiliyor bu durumu.  Sonuçta lohulasalık zaten 6 hafta süren bir süreç değil mi?

Ben nasıl yaşadım lohusalığı, valla durup dururken ağlıyordum. Özellikle akşamları eşim geldiğinde durup dururken ağlardım. Aslında ozaman ağlamak için hep bir neden bulabiliyordum ama şu an düşündüğümde çoğu sebepsiz ağlamalardı.
Kontrol kaybı duygusunu da hissetmedim değil. Hatta Derin’i ilk hafta doktora kontrole götürdüğümüzde annem çeşitli sorular soruyordu doktora. Sorduğu sorulardan birinin son cümlesine de “bunları soruyorum, çünkü bebeğin bakımından ben sorumluyum” dediğinde, ben de bir fişek çaktı. Nasıl yani, Derin benim çocuğum; ben senin çocuğunum. Ben Derin’in bakımından, ihtiyaçlarından sorumluyum; sen de benim ihtiyaçlarımdan. Halbuki annem bunu tamamen iyi niyeti ve bebek bakımına karşı olan ilgisi ve bilgisi dahilinde sormuştu. Ama lohusalık işte, illa başka yere çekeceğiz ya konuyu.

Peki lohusalar ne yapmalı bu durumda?

Öncelikle bu sürecin geçici olduğunu bilin.
Bebeğinizin keyfini çıkarın, onu bol bol emzirin, sevin, okşayın, kucağınıza alın (babaanne ve anneannelerin aman kucağa alışmasın lafına kulaklarınıza tıkayın).
Bebeğiniz uyurken dışarıya çıkın, hava alın.
Bebeğiniz uyurken siz de uyuyun.
Bir de o bitmek tükenmek bilmeyen tebrik misafirlerinin daha az sıklıkta yapılmasını sağlayın.

Özetle, lohusalığın da keyfini çıkarın..

Bu yazımı okuduktan sonra “Lohusalık Bildirisi” başlıklı yazımı kesin okumalısınız.